ho ho

Blijf op de hoogte en volg Jessie

27 Oktober 2012 | Nederland, Lochem

---

27 Oktober 2012 - 13:01

Marloes:

Klinkt al weer veel vrolijker. Fijn. Heb je ook een foto van je handen gemaakt? Mooi om straks iets mee te doen. Vind ik altijd zo mooi om te zien. Ha ha, ben je een plaatselijke beroemdheid! Is toch fijn als ze alles wat je doet zo waarderen.

---

27 Oktober 2012 - 13:41

Sam:

Aandacht tekort van je zoon? Ik heb je verhalen wel gelezen hoor. allemaal heel gaaf! Eindelijk kan je iets anders doen. Maak er nog een leuke tijd van en dan zal ik de volgende keer weer een berichtje achterlaten. Wat een mazzel!
x

---

27 Oktober 2012 - 14:24

Noa:

Wat zijn scabies? Wel fijn dat je naar kathmandu kan en daar iets anders kan doen. Niet vergeten de laatste week lekker uit te rusten he!!
xxx

---

27 Oktober 2012 - 14:24

Noa:

Is idd fijn als je waardering krijgt voor wat je doet! ga zo door!

---

27 Oktober 2012 - 16:17

Albert Kampermann:

Intrigerende verhalen Jessie, weer eens helemaal anders verteld met andere accenten maar ronduit uit het hart so to speak. Wens je een goede terugreis naar Kathmandu, zal weer helemaal wennen zijn na het stille en tegelijk (te) drukke platteland.

---

27 Oktober 2012 - 16:33

Marrianne :

Hoi Jessie, nu ws in Kathmandu, maak je ook weer veel mee... Ik heb even op de site van het RIVM gekeken: incubatietijd van scabiës : 2-6 wk.... Ik moet wel eerlijk zeggen dat het idee al bij mij rechtopstaande haren geeft... Brrrrrrr , je moet wat overwinnen maar dan... Maak je wat mee;-) Vandaag is het hier ook koud geworden, de zon schijnt wel, het is een prachtige herfstdag. Ik heb dienst maar nog niks te doen, weer zin in een mooie bevalling! Maar ja, kindjes komen op de tijd dat het voor kindjes goed is, en dat is ook mooi. Jammer dat het met de foto's nog niet lukt maar dan hebben we ook nog wat tegoed ( hoop ik)
Voor nu, Liefs uit Lochem, Marrianne

---

27 Oktober 2012 - 17:08

Peter:

.... en mensen in je directe omgeving moeten worden meebehandeld. Daar hebben wij natuurlijk helemaal geen trek in ! Dus zijn we met z'n viertjes vandaag begonnen om de handen uit de mouwen te steken. We hebben eerst een plan gemaakt en zijn nu druk bezig om De Heerd te vertimmeren tot een aparte woonruimte waar jij als je terug bent de eerstkomende 5 weken volledig in quarantaine geplaatst kan worden. Met een vernuftig buizenstelsel bouwen we het zo dat we het eten naar jouw woning kunnen transporteren. Wij nemen geen enkel risico dat wij ook scabies krijgen. Hebben we een enorme schurfthekel aan. Ben trouwens net terug van even shoppen met Noa (ja, ja, vlaag van verstandsverbijstering): nieuwe winterjas, dikke trui, fleece, nieuwe sportieve schoenen (wil ze mij al langer aansmeren en de kat is van huis). Zelf heeft ze een stel schoenen gekocht met hele hoge hakken: prachtige jongedame stond er in de winkel ! Goed om te horen dat je in Kathmandu terecht kunt. Maak je nog een beetje nuttig daar, maar inhaleer ook het leven daar. Symbolisch gesproken dan, want nog meer bacterien in het lijf kunnen wij vermoedelijk niet aan. Liefs, peter

---

28 Oktober 2012 - 10:39

Mirjam:

Ha Jes,
Mens wat een verhalen. Ik merkte met name bij poepoe dat ik steeds sneller ging lezen. Mens wat heb jij al veel meegemaakt, wat een indrukken. Ik ben net als iedereen lijkt me ook stik nieuwsgierig naar de foto's :) .
Het lijkt me toch ook dat je aanwezigheid daar het nodige heeft opgeleverd voor jezelf en vooral ook voor de mensen daar en tegelijkertijd lijkt het me moeilijk om te weten dat er veel meer nodig is. Ik vind het geweldig dat je de stap hebt gezet.
Veel liefs uit Malden, Mirjam

---

28 Oktober 2012 - 13:15

Wendy:

Wat gaat de tijd snel! Nu alweer een paar weken daar en het zit er in Maina Pokhari alweer op. Hoop dat je een fijne en leerzame tijd hebt gehad. Het is iig fantastisch om je verhalen te lezen. Nog veel plezier met de rondreis en kom weer goed terug. Liefs Wendy

---

28 Oktober 2012 - 13:15

Wendy:

Wat gaat de tijd snel! Nu alweer een paar weken daar en het zit er in Maina Pokhari alweer op. Hoop dat je een fijne en leerzame tijd hebt gehad. Het is iig fantastisch om je verhalen te lezen. Nog veel plezier met de rondreis en kom weer goed terug. Liefs Wendy

---

28 Oktober 2012 - 14:01

Ria:

Wat leuk om je ervaringen te lezen! Nog een goede tijd in Kathmandu. Hoe zat dat ook al weer met scabiës...moet ik ook de Where there is no doctor op raadplegen....fijn dat ze blij zijn met het boek!
Ben stiekem wel een beetje jaloers...

---

28 Oktober 2012 - 16:15

Lyanne:

Zondag middag,herfst wandeling achter de rug, kopje thee en lezen ...jouw verhalen Jessie...Wat kun jij goed sfeer neerzetten..als ik 'je' lees...komen de kleuren (geuren :-) ) en sfeer zo direct binnen...
Ik neem nog een slokje thee en lees verder en verbaas me weer eens over hoe groot verschillen in leefomstandigheden kunnen zijn op 1 aardbol..
Mijn handen beginnen dan ook 'te jeuken'., word daar ook beetje onrustig vani.. niet door de scabies..Ik ben nog al een dromer....en niet een dappere doener zoals jij...dus of ik ooit die jeukende handen in dit op zicht aan het werk ga zetten?...Ach wie weet...ik droom nog ff verder...en geniet van de verhalen van die dappere 'weldoender ' en haar thuisfront....Zo geweldig hoe jouw gezinnetje het doet en ook zo leuk te lezen hoe ze op jouw verhalen reageren... woorden met zoveel wijsheid soms...
Overigens..als jullie elkaar ,bij nader inzien, bij elkaars weerzien, tóch uitgebreid willen knuffelen (ipv Jessie in quarantaine te plaatsen)l...Psorinum is het hom. middel dat jullie heer waarschijnlijk van jullie klachten af kan helpen..:-); ik zou het risico maar nemen...:-)

Liefs Lyanne




---

28 Oktober 2012 - 17:20

Tanja:


28 oktober 2012 15:19 | Door: Tanja
Lieve Jessie,

Wat ben je toch in een hele andere wereld beland; ik kan me voorstellen dat je handen soms jeuken als je ziet hoe traag alles gaat. Dat levert frustratie momenten op. Ook al zijn niet al je plannen gerealiseerd en heb je het 1 en ander bij moeten stellen, denk ik wel dat je, als je terug bent, weer nog beter weet wat belangrijk is in het leven! Ik vind het erg leuk je verhalen te lezen!
Ik ben vorige week, en morgen ga ik weer, in huize van Waveren geweest en het gaat hartstikke goed!
Volgens mij ben je over de helft! Dus....zie ik je snel weer!!! Gaan we lekkah een bakkie thee doen!!!
Ik ben druk bij de Deventer Radio, inmiddels "zwem"ik zonder haak van de badmeester, oftewel heb ik inmiddels 2 keer het Actuele Nieuws in m'n eentje gedaan, en vorige week vrijdagavond 3 uur radio gemaakt ivm acties van Pink Ribbon waar de radio ook aan mee heeft gedaan. Ik vind het steeds leuker worden. Nu die zenuwen nog weg, dan ben ik blij!!
Ik wens je nog een hele intense tijd! En als je eenmaal terug bent gaan we met z'n allen aan je lippen hangen!
Hele dikke kuzzzzzzz!

Hieronder heb ik een waar gebeurd verhaal van Facebook gehaald: een voorbeeld hoe wij hier, in het Westen, rennen,racen en graag GELUK kopen. Door wat je schrijft krijgen we de boodschap ook mee: Vergeet de hele kleine dingen niet!!!!!



i"A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work.

Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.

A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.


A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.

The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.

In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.

No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.

Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.

This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people. The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?

One of the possible conclusions from this experience could be:

If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things are we missing?"


---

28 Oktober 2012 - 17:28

Tanja:

Sorry, ik heb hetzelfde verhaal per ongeluk bij jouw laatste 2 verhalen gepost. Ik kan het niet verwijderen helaas.
Liefs,